Verstekelingen aan boord

Dag trouwe lezers,

Dit keer een verslag van één van de verstekelingen aan boord. Na 7 weken verhalen te hebben gelezen over prachtige haventjes en eilandjes, sterke verhalen over getijden en een mislukte aanslag op een scheepshondje, besloten wij dat het tijd was om deze verhalen aan een empirisch onderzoek te onderwerpen.

Met als gevolg dat wij zaterdagochtend (of was het nog nacht?), geheel in stijl in mijn Franse bakkie stapten voor een ongekende roadtrip. Zoals het ons zussen betaamd ging dat natuurlijk gepaard met keihard meezingen op de muziek met de daarbij behorende dansmoves... Voor we het wisten waren we in Caen, onze overnachtingsplek, waar we en passent een stoere Fransman oppikten (ookwel bekend als Marieke's vriendje). Een bezoek aan de Amerikaanse oorlogsgraven op Ohoma beach liet de gemoederen niet onbedaard. Mannen die ver weg van hun eigen land stierven voor onze vrijheid... Dat doet je wel wat.

De volgende dag tegen lunchtijd (Franse tijd) kwamen we aan bij de ontmoetingsplaats in La Rochelle en monsterenden wij aan bij de Chica Rica. Wij werden hartelijk verwelkomd door twee absurd bruine, goeduitziende koppies, die wij bij nadere inspectie herkenden als zijnde onze ouders.
We genoten van een heerlijke lunch aan boord in het zonnetje. Daarna stond een verkenningstocht van het gezellige vestingsstadje op het programma.

De volgende morgen werd afscheid genomen van onze Franse scheepsmatroos en ging het zeilavontuur van start.

Een korte schets van de eerste zeildag:
Verstekeling no. 1 lag al na een paar uur in complete coma in de kombuis (naar eigen zeggen vanwege het gebrek aan slaap de voorgaande dagen ;-)

Verstekeling no. 2 keek met angst en beven toe hoe de kapitein zijn schip onvervaard op een (niet al te hoog lijkende) brug deed afkoersen. Nu ben ik wel bekend met het fenomeen optisch bedrog, maar toch.. als je vanaf het dek langs de mast omhoog keek dan hoorde je de mast al bijna kraken.. dat gaat nooooiit passen!!!
(zie op bijgevoegde foto's hoe dit verhaal afloopt)

Het aanleggen in de haven van Rochefort, onze eerste stop, verliep gesmeerd. Mams liet de havenmeester versteld doen staan met haar soepele werpkunst waarmee ze de boot loskoppelde van de steiger, en met paps stuurkunst leek aanleggen wel op fileparkeren. Vol vertrouwen zag ik de rest van het zeilavontuur tegemoet.

Een bijzonder leuke stop was het voor anker gaan bij het eilandje Ile d'Aix. s' Avonds BBQ-en aan boord bij het schijnsel van de volle maan, en in slaap vallen op de zachte deining van de golven. Wat wil je nog meer?? (nou, dat deinen bleek s'nachts dus over te gaan in keiharde golfslag precies daar waar ik mijn oor te rusten had gelegd. Ik dacht dat de dinky door het schip heen aan het boren was! Volgens paps was dat echter niet mogelijk, en gezien het feit dat mijn roomy wederom in coma naast mij lag, laat ik het hier maar bij..)

De volgende dag stapten we met zn vieren in de dinky en peddelden naar de kant voor een mooie wandeling over het leuke eilandje. Wel een beetje doorstappen, want het opkomend tij had het op ons rubber bootje gemund. Gelukkig lag ie er nog (al was het water al tot op anderhalve meter genaderd..)

Aan Marieke de eer ons terug te roeien. Ze heeft er nog de blaren van op d'r handen staan. Wat daarvan de oorzaak was, merkten we pas toen wij vanaf het moederschip een duik in zee namen en binnen 2 seconden al twee meter van het schip verwijderd waren. Er stond een hele sterke stroming!! Zo sterk zelfs dat we heel hard moesten zwemmen om bij de boot te blijven. Dat moet een gek gezicht zijn geweest; keihard zwemmen en geen meter voorruit komen. Maar ook behoorlijk gevaarlijk.. je zou zo de Atlantische oceaan ingesleurd worden. Tja, zo maak je nog eens wat mee!

Onze laatste stop was de haven van St. Martin op Ile de Re. Een heel gezellig plaatsje, waar we een flinke fietstocht rondom het eiland hebben gemaakt, en (de meiden) een middagje heerlijk hebben geshopt. En toen was het weekje alweer voorbij. We zijn lekker verkleurd (ik meer blauw dan bruin: tjee, waar je je aan boord al niet aan kunt stoten!!) en heerlijk uitgerust.

De volgende dag afscheid genomen en met de bus naar la Rochelle. Nog 2 uur doorgebracht met staren naar vissen in een supermooi Oceanium (waar de vissen lijken te dansen op klassieke muziek) voordat we de terugweg aanvaardden en ik op zondagmiddag in vreselijk noodweer in de file kwam te staan, net als je denkt dat je bijna thuis bent... Ik wil gelijk weer terug!!

Paps en mams, bedankt voor de heerlijke break, en geniet nog lekker van jullie avontuur.

Veel liefs, Rianne alias verstekeling no 2 ;)

ps. de conclusie van ons onderzoek is dat de voorafgaande verhalen eenzelfde mate van betrouwbaarheid hebben als bovenstaand verhaal!